Kiezen voor liefde

Ik heb in het verleden niet altijd beseft wat voor belangrijke rol de mensen om me heen spelen in mijn ervaring van zin en geluk in dit leven. Doorheen mijn leven heb ik altijd mensen om me heen gehad, maar de mate van bewuste aandacht die ik eraan schonk is enorm geëvolueerd.
Als tiener, maar ook als student, leek ik de mensen om me heen als vanzelfsprekend te nemen. Ze waren er, maar ik zag ze niet echt. Het was alsof contacten eerder iets waren wat ik had, bijna een soort van concept, eerder dan iets dat leeft en diep voelbaar was in mijn hart. De werkelijke waarde van die contacten leek niet tot me door te dringen. Ik vond het weliswaar belangrijk om vrienden te hebben, maar ondernam weinig actie om die contacten te onderhouden en mijn appreciatie uit te drukken. Mijn energie en aandacht gingen voornamelijk naar persoonlijke projecten. De aandacht die ik gaf aan relaties was, achteraf bekeken, eerder vluchtig, onbewust en oppervlakkig.
Het was alsof ik toen niet besefte dat vriendschap (en liefde) een werkwoord is. Alsof die contacten vanzelf kwamen en weer weggingen, zonder dat ik daar enige controle over had. Ik voelde me vaak eenzaam en alleen te midden van die contacten, maar leek niet te beseffen dat dit betekende dat ik zelf actie diende te ondernemen, dat ik zelf niet voldoende open stond voor wat die contacten te bieden hadden. De mate van verbondenheid en voldoening die je uit een contact haalt, hangt namelijk samen met de mate van bewuste aandacht en energie die je er zelf in stopt.

Het was pas toen ik alleen een reis door de Himalaya maakte dat ik tot het besef kwam dat mijn prioriteiten verkeerd lagen. Door een tijdje weg te zijn uit mijn dagelijkse leven, werd ik me bewust van de dingen die werkelijk belangrijk voor me zijn en van de dingen die ik miste. Dat is wat grootse landschappen kunnen teweegbrengen: ze helpen je om de dingen in perspectief te plaatsen. Ze helpen je om het kaf van het koren te scheiden. Te midden van de majestueuze bergen besefte ik welke dingen mijn leven nu echt de moeite waard maken, welke dingen er uiteindelijk werkelijk toe doen. En eigenlijk kan ik de conclusie samenvatten in één woord: liefde.
Het belang van liefde en vriendschap in mijn leven drong plots veel dieper tot me door. Het voelde alsof er een licht in mijn hart begon te branden dat niet meer zou doven. Het was een inzicht dat ik niet meer wilde kwijtraken. Ik besloot daar, op dat moment, om mijn prioriteiten om te gooien. Ik besloot om vanaf dat moment mijn leven te leiden vanuit het besef dat liefde het grootste goed is en mijn keuzes daarop te baseren.

Eens thuisgekomen, besteedde ik meer oprechte, bewuste aandacht aan mijn relaties. Ik maakte meer tijd vrij voor de mensen om me heen en probeerde ervoor te zorgen dat ik voldoende energie en aandacht vrij had om mijn liefde te kunnen tonen en van deze contacten te kunnen genieten. Niet eerst al mijn eigen werk en taken afmaken en met de overschot van energie mijn partner, familie en vrienden opzoeken. Neen. Ik probeerde mijn week meer bewust te plannen zodat ik met mijn volle aandacht kon genieten van wat werkelijk belangrijk voor mij is. Ik trachtte oprecht aanwezig te zijn en de ander echt te zien, horen en voelen. Er echt zijn, met onverdeelde aandacht en daarbij de aanwezigheid en eigenheid van de ander ten volle appreciëren.
Dat maakte de gesprekken en contacten zo ontzettend anders, zoveel dieper. Oude vriendschappen leefden opnieuw op en nieuwe vriendschappen ontstonden. Ik voelde me na verloop van tijd veel meer verbonden en ingebed in de wereld om me heen. Het was alsof mijn familie plots veel groter was geworden.
Ik durfde misschien wel voor het eerst in mijn leven echt lief te hebben, van de mensen om me heen ongeremd te houden, omdat ik besefte dat het daar uiteindelijk allemaal om draait. Er was geen angst, trots, wantrouwen of onzekerheid meer groot genoeg om me daarvan te weerhouden (of toch niet meer in dezelfde mate…). En dat maakte me gelukkiger dan ooit.

Achteraf bekeken is dit één van de belangrijkste beslissingen in mijn leven geweest. Voordien had ik vaak een gevoel van leegte en zinloosheid. Alsof het leven gewoonweg niet zoveel te bieden had. Sinds ik deze ommekeer heb gemaakt, verschijnt deze vraag veel minder op het toneel. Het is het gevoel van verbondenheid met de mensen om me heen (en uiteraard ook met mezelf) dat de vraag naar de zin van het leven overbodig maakt. De liefde is de zin.