When your heart speaks, take notes
|
|
Het is gebeurd. De griep heeft me te pakken... en dat brengt me bij een belangrijke vraag: hoe kan je mindful ziek zijn? Alvorens ik me overgeef aan een ziek gevoel, ga ik meestal door een lange strijd. Ik vecht ertegen, probeer extra mijn best te doen en ga overcompenseren. Dat put me natuurlijk nog extra uit. Uiteindelijk beland ik onvermijdelijk met de lakens over mijn hoofd in bed. En eigenlijk is die strijd niet nodig. Wanneer we een virus te pakken hebben, worden we uitgenodigd om zo veel als mogelijk uit te rusten en 'uit te zieken'. In mijn omgeving hoor ik veel mensen met trots spreken over hoe ze blijven werken wanneer ze ziek zijn en alles op alles zetten om er niet aan toe te geven. Maar is dat eigenlijk wel nodig? Die harde reactie hoort bij de geest van onze tijd waarbij we zogezegd alles onder controle moeten hebben en pas meetellen als we sterk zijn. We laten geen kwetsbaarheid meer toe in ons leven. Maar, dat maakt ons aan het eind van de rit nog veel zieker en doodongelukkig. Mag het soms niet eens wat minder zijn? Kunnen we het niet op een andere manier bekijken? Mindful ziek zijn betekent de ziekte er laten zijn zoals ze zich aandient. Niet vechten met wat er is, maar je lichaam zijn natuurlijke gang laten gaan en de kans geven om uit te zieken. Maar het betekent ook het niet dramatiseren of erger maken dan het is en je bewust blijven van allerlei doemscenario's in je hoofd. Observeer eventuele donkere gedachten of gevoelens en laat ze zo goed als je kan voorbijdrijven. Ze horen vaak bij het ziek-zijn (en koorts), maar dat betekent niet dat je er dieper op in hoeft te gaan. Probeer mindful hier en nu te blijven, bij het gevoel van ziek te zijn zonder erover te oordelen, zonder het meteen weg te willen. Af en toe ziek zijn hoort bij het leven. Zeg tegen jezelf: "Het is oké om nu even ziek te zijn. Ik mag het laten gebeuren.' Met griep in bed liggen kan een kans zijn om de wereld even achter je te laten en je terug te trekken in je 'nest'. Je blijft een aantal dagen bij de essentie: eten en slapen (en netflix ;)). En als het kan: laat je zo goed mogelijk verzorgen door je omgeving. Wees lief voor jezelf en laat liefde toe. Tracht jezelf toe te staan om geen strakke deadlines bij te houden, je huishouden even te laten liggen, geen complexe conversaties aan te gaan... Wanneer je je weer wat beter begint te voelen, sta jezelf dan toe om die dingen te doen waarbij je je goed voelt. Koester en verzorg je lichaam en geest. Doe niet meteen weer verder. Probeer te voelen wat je lichaam nu nodig heeft en van daaruit leven. Je hoofd kan en wil misschien snel weer vooruit, maar je lichaam leeft op een ander ritme en heeft tijd nodig om af en toe te resetten en te helen. We hebben het tegenwoordig allemaal moeilijk om te stoppen en eens niets te doen, te moeten of bereiken. Misschien is de griep soms wel onze redder in nood die ons DWINGT om de stekker even uit te trekken. Mindful ziek zijn betekent hier niet onnodig tegen vechten en de natuur en je lichaam soms even zijn gang laten gaan. Namasté Tine 
1 Comment
Een tijdje geleden woonde ik een begrafenis bij van de grootmoeder van een goede vriendin. Het was een mooie, beklijvende dienst die nog lang op me heeft nagewerkt. In de eerste plaats was ik diep geraakt door de manier waarop de kinderen, kleinkinderen én achterkleinkinderen van deze vrouw de dienst hadden vormgegeven. Verschillende mensen spraken elk op hun manier over wat 'de moemoe' voor hen heeft betekend. De droefenis was voelbaar in de kerk, maar tegelijk ook de diepe liefde die de mensen meedragen voor deze vrouw. Ze was voelbaar, bijna tastbaar, in de harten en woorden van de mensen daar aanwezig. Het deed me beseffen hoeveel mensenlevens, en mensenharten, de moemoe heeft beroerd doorheen haar lange leven. Moest iedereen die ze op één of andere manier heeft geraakt aanwezig geweest zijn, dan zou het hele kerkplein en zelfs de hele gemeente te klein geweest zijn. Het deed me stilstaan bij het impact dat één enkel mensenleven kan hebben. We beseffen volgens mij te weinig hoeveel invloed wij als klein deeltje van de kosmos kunnen uitoefenen. Bijna de helft van de kerk was gevuld met haar nabestaanden. Ik was ontroerd bij het besef dat niémand van deze mensen zou bestaan zonder de moemoe. Al die mensen hadden hun leven, al hun ervaringen en alles wat zij op hun beurt in deze wereld betekenen (onder andere) te danken aan deze dame. Doorheen de verhalen werd een beeld geschetst van het inspirerende levensverhaal van deze vrouw. Ze had weinig bezittingen maar was schatrijk. De verschillende verhalen vertelden eigenlijk allemaal hetzelfde: de mensen om haar heen waren enorm dankbaar voor de warmte en liefde die de moemoe uitstraalde en dit zou enorm gemist worden. Familieleden blikten terug op het feit dat ze zich graag gezien, geaccepteerd en welkom voelden en dat er bij haar altijd leven in huis was. Ze gaf niet om uiterlijke schijn, macht of geld. Ze gaf om samenzijn, lachen en genieten van het leven. Ze omringde de mensen en de mensen omringden haar. Zo nam ze bijvoorbeeld haar vijf kinderen mee op uitstapjes naar zee wanneer dit nog niet zo vanzelfsprekend was, en daarbij nodigde ze meteen ook de vrienden en buren uit. Ze koos ervoor om van het leven een feest te maken, ook al was de rit soms hobbelig. Door al die mensen samen te zien en hun verhalen van verdriet, gemis en genegenheid te horen, besefte ik hoe we na onze dood inderdaad verder leven in anderen. Liefde is niet iets dat je geeft en dan verdwijnt of oplost in de atmosfeer. Het is eerder iets wat je geeft en vervolgens voortbestaat in de ander en zich vermenigvuldigt. Die vermenigvuldiging was letterlijk zichtbaar en voelbaar in de aanwezigheid van de nabestaanden. Het voelde voor mij aan alsof deze vrouw het leven met beide handen gegrepen heeft, en ze ook begréép waarover het leven eigenlijk gaat. Het voelde alsof ze geleefd heeft zoals het leven initieel bedoeld was. Als er zoiets als een God bestaat, zou die zeker zeggen: ja, dat bedoel ik! Een afscheidsceremonie als deze confronteert me hoe dan ook met mijn eigen eindigheid. Ze nodigt me uit om te kijken naar mijn eigen bestaan en na te denken over wat voor mij een mooi leven is: waar gaat het nu eigenlijk om? De dood is een eigenaardig gegeven. Hoewel ze zoveel verdriet teweeg brengt, is ze noodzakelijk om ons leven zin te geven. De dingen krijgen pas betekenis en zin tegen het licht van de eindigheid ervan. Heb je wel eens gemerkt hoe het contact met mensen enorm verdiept net voor je afscheid moet nemen (voor een weekend, een langere tijd en ja, ook voor altijd)? Dat is wat eindigheid met ons doet. Het besef dat ons verblijf hier op aarde niet voor eeuwig is, kan ons helpen om het beste te maken van de tijd die we hebben. Het zorgt ervoor dat we de dingen plots op een heel andere manier bekijken: prioriteiten veranderen, grote problemen voelen plots minder belangrijk aan, de gedachte dat je het 'ooit nog wel zal doen' lijkt plots niet meer zo geloofwaardig... De confrontatie met onze eindigheid stimuleert ons met andere woorden om beter te leven... Er zijn in dit verband een aantal vragen die ik mezelf af en toe stel die me ondersteunen om dat besef niet zomaar kwijt te geraken en de vruchten ervan te plukken. Het soms confronterende antwoord erop heeft de koers van mijn leven de laatste jaren aanzienlijk veranderd. * Stel je voor dat je te horen krijgt dat je nog slechts zes maanden te leven hebt... Hoe kijk je dan naar je huidige leven en de keuzes die je maakt en gemaakt hebt? Zijn er dingen die je anders zou willen, die plots meer of minder belangrijk voelen nu je tijd beperkt is? Wat zou je doen met de rest van je tijd? Laat deze vragen even bezinken. Neem er misschien zelfs een aantal dagen de tijd voor. Vraag jezelf tot slot af hoe je in je huidige leven reeds tegemoet zou kunnen komen aan de antwoorden die je hebt gegeven? Welke kleine veranderingen kan je aanbrengen? Welke andere keuzes zou je kunnen maken? Je hoeft namelijk niet te wachten tot je tijd om is! * Stel je voor dat je zeer oud bent en je leven loopt ten einde. Hoe zou je dan terugkijken op je leven op dit moment, met je huidige leeftijd? En welke raad zou je jezelf geven? De worstelingen en problemen die we ervaren krijgen plots een heel andere kleur wanneer we ze in het licht van een héél leven bekijken. En er is goed nieuws: je leeft!! Je hebt de kans om nu andere keuzes te maken en het geschenk van dit leven met je beide handen te grijpen... Namasté  Ik heb jullie al uitgebreid verteld over mijn ervaringen in de ashram in India, maar het spannendste verhaal heb ik tot op heden nog niet gedeeld. Zo mooi en verrijkend als mijn verblijf in Goa is geweest, zo spannend en beangstigend was mijn aankomst.
Wanneer ik op het vliegtuig stap naar een verre bestemming, is mijn hart gevuld met ongeduld en enthousiasme. Ik hou ervan om onbekende plaatsen te ontdekken en uit mijn comfort zone te treden. Het daagt me uit om nieuwe stukken van mezelf te verkennen en contact te houden met een kern van rust en stilte in mezelf, ook op nieuwe en moeilijke momenten. Het daagt me uit om een thuis te vinden waar ook ter wereld: namelijk in mezelf. Deze zinnetjes zouden even goed het begin kunnen zijn van een avontuurlijke roman. Met die romantische stemming stapte ik ook in India van het vliegtuig... en die bleef welgeteld vijf minuten duren. Toen ik uit de luchthaven wandelde, was er namelijk geen spoor te bekennen van mijn taxichauffeur. Over het algemeen vind ik dit geen probleem... was het niet dat het op dat moment midden in de nacht was én de taxichauffeurs staakten. Ik trachtte nog om opnieuw de luchthaven binnen te geraken, maar dat kon niet meer zonder vliegticket. De portier was hoegenaamd niet behulpzaam en begreep mijn paniek niet. Zonder mij een blik waardig te gunnen, vroeg hij mij om afstand te houden van de deur. Dat is het moment dat de massa 'valse taxichauffeurs' en aanverwanten me in de gaten kregen en op me af stormden als hongerige dieren op een maal. Een blanke dame die niet weet waar ze heen moet? Dat is de kans waar ze op wachtten. Gelukkig heb ik al wat assertiviteitscursussen in de Arabische wereld achter de rug om te weten hoe ik me in zo'n situatie moet gedragen: heel duidelijk nee zeggen, niet te lang oogcontact maken en zeker niet te vriendelijk zijn. In mijn zoektocht naar rustiger oorden merkte ik dat het standje van de 'prepaid taxi's' geopend was. Dat is de beste plaats om in India een eerlijke en veilige rit te pakken te krijgen. Ook hier kreeg ik te horen dat de taxi's staakten en dat niemand zo ver zou rijden, naar het dorpje waar ik heen wilde. Ik maakte me druk en vertelde dat ik echt niet begreep hoe ze een vrouw, alleen, in het midden van de nacht aan haar lot wilden overlaten. Inmiddels heb ik namelijk geleerd dat het helpt om zelf veel lawaai te maken... Een bende taxichauffeurs verzamelde om me heen en praatten uitbundig en geanimeerd heen en weer in het Hindi, af en toe wijzend in mijn richting. Uiteindelijk kwam er een tengere, kleine man naar voor die vertelde dat hij me zou brengen. Eens in de auto voelde ik me veiliger. Ik was weggeraakt op de luchthaven, zat in een echte taxi en de man was zo dun dat hij me nooit wat zou kunnen aandoen... Of: zo maakte ik mezelf graag wijs om me een beetje te sussen. Al gauw keerde mijn stemming toen bleek dat de man zijn wagen als een gek bestuurde. Hij gebruikte continu twee rijvakken (het zijne én dat van de tegenovergestelde richting), nam zijn bochten veel te kort en de ruiten waren zozeer aangedampt dat hij slechts door twee kleine gaatjes de weg in het oog kon houden. Ik werd bruut van links naar rechts geslingerd en al na een kwartier moest de wagen halt houden omdat ik moest braken, zo gek reed hij. Niet dat hij dit als een signaal begreep. Hij reed gewoon op dezelfde manier verder. De man vertelde me dat hij in de helft van de tijd op onze bestemming wilde aankomen om zo te vermijden dat hij de 'Goa maffia' tegen het lijf zou lopen. Zolang hij weer terug kon keren voor zonsopgang, zouden we min of meer veilig zijn. De Goa maffia? In de helft van de tijd? Mijn hart klopte in mijn keel en mijn hoofd begon te tollen. De man zelf kwam erg nerveus en angstig over. Hij vertelde dat de maffia de staking had georganiseerd en iedereen die niet meedeed strafte door met stenen naar de taxi's te gooien en de ruiten in te slagen. Hij vertelde me dat ik moest zeggen dat ik zwanger was, indien ze ons zouden tegenhouden, zodat ze me zeker niets zouden aandoen. Hoe langer de rit duurde, hoe meer het voelde alsof ik me in een nare film bevond. Mijn lichaam was nog aanwezig, maar mijn geest keek toe vanop een afstand omdat het hele gebeuren te intens was. Op een bepaald moment vertelde de chauffeur dat hij me niet tot aan mijn bestemming zou brengen - een klein dorpje langs de kust. Hij zou me afzetten op vijf kilometer van het dorp, langs de grote weg. Zo had hij minder kans om gezien te worden. Op dat moment begon ik werkelijk te panikeren. Dit was écht gevaarlijk en onverantwoord en dit kon ik niet zomaar laten gebeuren. Ik probeerde helder na te denken en me af te vragen wat de man zou kunnen overhalen om het risico te nemen? Ik ging mijn opties na en had één grote troef: ik had cash geld op zak. Hij ging pas akkoord na wat aanvoelde als een eindeloos lang telefoontje met zijn baas. Hij zette me echter af aan de hoofdbaan van het kleine gehuchtje. Nog voor ik door had dat hij me helemaal niet tot aan mijn ashram had gebracht, was de wagen alweer verdwenen. Het was inmiddels vijf uur in de ochtend en er was geen ziel te bespeuren. Met de plaatsbeschrijving en mijn hebben en houden liep ik wel een uur op en neer langs de hoofdbaan, zonder veel succes. Ik voelde me wanhopig en compleet uitgeput. Uiteindelijk, na veel aarzelen, liep ik langs een klein, donker paadje omhoog. Volgens mijn plannetje moest de ashram hier ergens in de buurt zijn. Plots werd ik opgeschrikt door twee blaffende honden die vanuit het donker mijn richting kwamen uitgerend. Ik draaide me om in de hoop me zo snel mogelijk uit te voeten te kunnen maken, maar op dat moment kwam er aan de andere kant een everzwijn uit de struiken gerend! Daar stond ik dan met mijn reistas, tussen blaffende honden en een chagrijnig everzwijn. En ik kon niet anders doen dan luidop lachen... Deze situatie was gewoonweg te absurd voor woorden! Hoewel ik nog steeds overweldigd was, voelde ik me tegelijk gevuld met een gevoel van kalmte en vertrouwen. Ik wist op één of andere manier dat dit was hoe deze hele heenreis diende te lopen, dat dit het uitgestippelde plan was. Er was een diep weten dat van een niet tastbare bron komt en tegelijk heel stevig aanvoelt. Een weten dat me influisterde dat er niets met mij zou gebeuren. Mijn angst verdween en ik was om een onverklaarbare reden niet (zo heel erg) geïntimideerd door deze boze beesten. Plots leek het alsof ik de symboliek van deze situatie begreep, of de taal van 'het leven' heel even verstond. Het voelde alsof mijn vertrouwen, geloof en vastberadenheid getest werden voordat ik een diepe duik zou nemen in de geheime schatten van mijn innerlijke wereld. Dit was het universum dat me vroeg: ben je er klaar voor? Alsof mijn innerlijke kracht en wijsheid getest werden en ik nog even moest tonen dat ik met niet zou laten afschrikken door beangstigende taferelen, dat ik voorbij de illusie van de tastbare werkelijkheid kan kijken en begrijp dat ons hele leven eigenlijk niet meer is dan een vertoning, een toneelstuk waarachter de essentie van het bestaan verscholen ligt. Dat is het moment dat ik begreep dat ik niet rechtsomkeer moest maken, terug naar de weg. Ik moest rechtdoor wandelen, het donkere pad op, ondanks mijn angst. Ik moest leren om me te laten leiden door mijn innerlijke weten. En inderdaad, enkele minuten later werd ik beloond. Eén van de yogastudenten kwam het pad afgewandeld, op weg naar het strand om te mediteren bij zonsopgang. Ze begeleidde me naar het centrum, een plek waar ik mijn verdere verblijf in relatieve rust en veiligheid zou kunnen verderzetten. De essentie van dit verhaal is het volgende: obstakels op onze weg hebben niet altijd een negatieve betekenis of boodschap. Soms zijn ze juist nodig om ons in contact te brengen met de psychische kracht die we bezitten om hiermee om te gaan en voor onszelf op te komen, maar ook met onze passie en motivatie om over die obstakels heen te geraken. De kunst is om de obstakels niet als dusdanig te herkennen, maar net voorbij de illusie van het obstakel te kijken en de levensles erachter te zien. Het zijn volgens mij de hobbelige levenspaden zoals in dit verhaal die ons de meest relevante levenslessen meegeven. |
