Dansen is de glimlach van je ziel

Er is niets in deze wereld waarin ik me zo kan uitleven als in dansen. En dan heb ik het niet over stijldans of ingestudeerde pasjes. Eerder de vrije uitdrukking van mijn ‘zijn’ door middel van bewegingen op het ritme van de muziek. Net géén overdachte pasjes maar spontane bewegingen van mijn lichaam. Het is voor mij een moment waarop mijn lichaam en ziel de baas zijn en de commentator in mijn hoofd even naar de achtergrond verdwijnt. Ik ervaar dansen als de poëzie en glimlach van mijn ziel. Het is een moment waarop ik werkelijk kan uitleven en uitdrukken wat er diep binnenin mij leeft. Nadien voel ik me dan ook ontdaan van alle opgehoopte spanningen en voelt mijn geest ruimer en bevrijd.

Ik geloof dat mensen in de manier waarop ze dansen veel over zichzelf, hun gemoed, de relatie met zichzelf en de wereld vertellen. Er zijn zoveel dansen als er mensen zijn op deze planeet: een bescheiden en rustige dans, bedeesd en verlegen, ingetogen, vrij en vrolijk, sensueel, eigenwijs of voorspelbaar, statisch of dynamisch… Sommige mensen hebben de voorkeur om eerder op zichzelf te dansen, anderen dansen graag met twee of in groep. Het vertelt een verhaal over de bedrading die maakt dat jij ‘jij’ bent. Onze lichaamstaal liegt niet. Uiteindelijk toon je jezelf zoals je werkelijk bent in de manier waarop je danst. Je kan de wereld niets wijsmaken in de manier waarop je beweegt. In je zuivere bewegingen zijn er geen maskers en mooie verhalen maar toon je de ware essentie van je ziel.

Ik merk dat mijn dans doorheen de jaren sterk geëvolueerd is. Als kind danste ik uitbundig en onbezonnen, met heel mijn hart en ziel. Naarmate de jaren vorderden en de puberteit aan de horizon verscheen, werd mijn dans steeds kleiner en statischer… tot het dansen zelfs gedurende een aantal jaren compleet verdween. Als het dan toch eens gebeurde, voelde het alsof ik met mijn lichaam in een dwangbuis danste en niet werkelijk vrij was. Logisch ook, want zo voelde het ook voor de rest in mijn leven op dat moment. Mijn oordelende geest hield mijn lichaam gevangen en dirigeerde de starre bewegingen terwijl ik voelde dat mijn ziel iets heel anders wilde uitdrukken. Het zat er ergens diep binnenin, maar het kwam er niet meer uit.

Mijn ziel voelt voor mij aan als een wild paard dat rondholt in een lenteweide. Mijn geest is een groot deel van mijn leven een dominante Engelse ruiter geweest die het paard in een strakke pas wilde laten lopen. Dat voelde niet juist en vooral niet authentiek. Ik geloof dat dit toen zichtbaar moet geweest zijn in de manier waarop ik danste, en bij uitbreiding in de manier waarop ik wandelde en bewoog in het algemeen. Ik herinner me mijn gekromde rug, hoog opgetrokken schouders, de eeuwige frons tussen mijn wenkbrauwen en mijn handen als vastgebonden in de zakken van mijn jas.

Onze bewegingen, onze dans, toont wanneer er iets ‘vast’ zit in jezelf dat – misschien –  bevrijd wil worden. Ons lichaam toont ons overduidelijk wanneer we vast zitten, ook al maken we onszelf wijs dat dit niet zo is. Enkele jaren geleden overleed de moeder van een goede vriendin. Het verdriet was zo groot dat ze het niet werkelijk kon voelen. Ze kon niet huilen omdat het ‘vast’ zat. Opvallend was dat ze vanaf dat moment ook niet meer kon dansen. Pas wanneer het verdriet stilaan los begon te komen, gebeurde dat ook met haar dans. Toen haar emoties begonnen stromen, gebeurde dit ook opnieuw met haar lichaam en bewegingen.

Dat gebeurde eigenlijk ook bij mijzelf. Door opnieuw dichter bij mezelf te komen, begon ik meer in contact te komen met mijn lichaam en emoties en kon ik mijn oordelende geest beter loslaten op momenten dat ik hem niet nodig had. En dat uitte zich ook in mijn manier van dansen. Mijn dans werd spontaner, vrijer en vrolijker. Ik begon me tijdens het dansen steeds meer te voelen zoals het wilde paard in de lenteweide. Inmiddels is het echt een manier geworden om contact te maken met de diepste kern in mezelf en alle stoorzenders in mijn hoofd los te laten. Dansen komt daar waar woorden en gedachten niet geraken. Ik geloof dat we allemaal in het diepste van onze ziel vreugde en liefde zijn en dat dans (en andere vormen van kunst en beweging) een goede ingangspoort is om daarmee in contact te komen. Het is voor mij één van de meest spirituele ervaringen: de ervaring van ware vreugde zonder doel.

Het vraagt voor mij altijd wel een zekere moed en durf om de stap te zetten om te dansen. Uiteindelijk vraagt dansen de moed om je werkelijk te tonen. Of om te tonen dat je je nog niet helemaal durft te tonen. Want ook dat is helemaal oké. Het gevoel van vreugde en vrijheid die je in de plaats krijgt wanneer je de stap zet, maken het volgens mij meestal wel de moeite waard. En anders heb je het tenminste geprobeerd…

Ik geloof dat dansen mij in contact heeft gebracht met wat er onder de dikke lagen van zelftwijfel en zelfkritiek schuilgaat. Door met dat gevoel in contact te komen, door voeling te krijgen met de ‘dans van mijn ziel’, ben ik deze ook op andere plekken in mijn leven meer gaan voelen en tonen. Het is heel moeilijk om dat gevoel van vrijheid zomaar terug in de kast te stoppen. Je kan het niet zomaar vergeten. Ik denk dat je dans dus uit wat er in je omgaat, maar dat dansen je omgekeerd ook kan bevrijden van wat er in je omgaat. Dansen kan je ziel beetje bij beetje bevrijden.

Tegelijk besef ik ook dat dansen niet voor iedereen het geschikte medium is en vooral dat niet-dansen niet betekent dat je niet vrij bent! Er zijn volgens mij duizenden manieren om dat wat je diep binnenin voelt uit te drukken. Het komt er op neer om te ontdekken wat jou werkelijk bevrijdt en in contact brengt met de vreugde in jezelf.