De laatste jaren ben ik, geïnspireerd door mindfulness en yoga, op een steeds eenvoudigere manier gaan leven. Ik heb een aantal verwachtingen en vormen van externe luxe achter me gelaten en dat heeft me meer innerlijke vrede en rust bezorgd. Maar die lekkere frietjes op vrijdag en mijn collectie kleedjes en schoenen kan ik toch moeilijk loslaten! En dat is oké; Een innerlijke zoektocht is dan ook een hele lange reis.

Het pad naar innerlijke rust en vrede bestaat erin om steeds meer uiterlijke vormen van luxe, rijkdom, comfort los te laten en een steeds eenvoudiger leven te leiden. Het is een beetje zoals het pellen van een ui. Hoe meer laagjes je verwijdert, hoe dichter je bij je eigen kern bent. En dicht bij die kern, daar schuilt het ware gevoel van gelukzaligheid, rust en werkelijk 'thuis zijn'.

De externe laagjes en bezittingen die we opbouwen, dienen eigenlijk meestal als een soort van pleister op de wonde, of een schild voor onze kwetsbaarheden. We voelen ons ongelukkig, onrustig, onzeker en hopen die gevoelens daarmee te kunnen toedekken. Maar zo drijven we steeds verder en verder weg van wie we echt zijn. Onze bezittingen, volle kleerkasten, grote huizen, mooie auto's, gehechtheid aan lekker eten, gehechtheid aan geld, aanzien en erkenning zorgen ervoor dat we onze blik naar buiten richten, naar (schijnbaar) belangrijke zaken. Dat kan ons gemakkelijk een heel leven 'aan de waggel' houden. Maar daardoor weerhouden ze ons ervan om de belangrijkste, mooiste reis van ons leven te maken: die naar binnen.

Onthechten en ontspullen is daarom de boodschap. Leren tevreden zijn met minder en je ontdoen van al die extra, overbodige lagen. Uiteindelijk zal er alleen nog je pure, rauwe zelf overblijven... En weet je wat? Je zal de rijkste, gelukkigste persoon ter wereld zijn...

Ik maak momenteel een reis door India. Overal waar ik kom zie ik mensen, inclusief zeer jonge kinderen, bedelen en naar voedsel zoeken. En ik zie vooral de ontwijkende reacties van de toeristen om me heen. Alsof ze er niet eens zijn. Ik zag gisteren een tiental toeristen zonnen naast twee kinderen die een beetje verderop een half opgegeten banaan uit de vuilnisbak haalden en opaten. Even later kwamen ze langs met een bedelend gebaar. De toeristen deden gewoon of ze er niet waren en gingen verder met streven naar… een bruin kleurtje? Rust? Het tafereel heeft me tot in het diepst van mijn hart geraakt. Hoe komt het toch dat we dit oké vinden? Dat we ons tevreden voelen over onze zonvakantie aan het strand terwijl zulke dingen zich onder onze ogen afspelen?

Wanneer we mensen op straat om aalmoezen zien vragen, maken we ons volgens mij allerlei fabeltjes wijs om de pijn van de situatie, en die persoon, niet te hoeven voelen. We vertellen onszelf dat het toch niets uitmaakt om hulp te bieden, of dat die persoon niet echt honger heeft, dat het oplichterij is en hij of zij toch maar zal gaan drinken met het geld. Herkenbaar?
Het zijn verhalen die volgens mij niets anders zeggen dan: ik wil dit niet zien of voelen. En we maken onszelf wijs dat onze visie 'de waarheid' is waardoor we een aangenaam gevoel van controle en zekerheid krijgen. En... we hoeven ons op die manier niet slecht of schuldig te voelen.

Voor mij begint een mindful levenshouding met het bewustzijn, het werkelijk zien van de (pijn van de) ander (en jezelf!) in de plaats van in de mist van je eigen geest te vertoeven. Het betekent helder kijken, helder zien en voelen wat er gebeurt. Het betekent je emoties toelaten om er te zijn, in de plaats van je ogen te sluiten en snel door te wandelen. Mindfulness (en yoga) gaat niet om het opgaan in je eigen wereld en eindeloze navelstaarderij, integendeel! Het gaat om bewust aanwezig zijn in het hier en nu met een heldere, open, milde blik.
Een mindful levenshouding vraagt om de bereidheid om de verhalen van je geest te doorzien. Het klopt niet dat het niets uithaalt om een iemand een keer een klein beetje te helpen. Het maakt weldegelijk iets uit voor die unieke persoon op dat moment.

Het is volgens mij ook niet helpend om alles als 'oplichterij' te bestempelen. De kinderen die hier in Goa op het strand bedelen zouden kunnen aangestuurd worden door oplichters. Dat klopt. Maar klopt het dan ook dat je je hart moet sluiten en gewoon doordoen? Of een man die bedelt om zijn verslaving te sponseren, is die dan geen tweede blik waard? Zijn dat dan geen tragische uitingsvormen van een immens lijden?
In de plaats van door te lopen, kan je misschien gewoon creatief zijn en bedenken welke kleine actie een klein beetje zou kunnen helpen? Met de nadruk op klein... want dat is al heel veel! Door iets 'groots' te willen doen, gebeurt er meestal gewoonweg niets.

Ik zag gisteren een tienjarig meisje bedelen die haar eenjarig zusje op haar arm droeg. Ik stelde haar voor om samen naar de winkel te gaan. Ze was in het begin erg wantrouwig, en vreesde volgens mij dat ik nadien op mijn beurt iets van haar zou verlangen. Eens ze door had dat ze gewoon mocht kopen wat ze nodig had, zonder verdere verwachting, fleurde ze helemaal op. Mensen zeiden me vooraf dat deze actie niets zou uithalen omdat ze toch geen honger heeft: het is niet 'echt'. Dat klopte. Maar wat is 'echt'? Ze kocht enkel wat rijst en pasta. Maar verder kocht ze afwasmiddel, waspoeder, sponsjes, dettol, talkpoeder en andere producten voor haar zusje, een schrifje en balpen,... Geen eten, maar wel zaken die nodig zijn om een menswaardig bestaan te leiden. Ze draagt wellicht op haar jonge leeftijd al een heel huishouden en verantwoordelijkheden en zorgen die wij ons niet eens kunnen voorstellen... Was dat dan niet weer een verhaal, om te zeggen dat ze 'toch geen honger heeft'? Alsof daarmee de kous af is.
​
Op het einde koos ze voor haar zusje en zichzelf een ijsje. Haar ogen glinsterden en ze kon niet wachten om ervan te smullen. Pas dan besefte ik werkelijk dat ze nog maar een jong kind is, dat wellicht niets liever zou doen dan eens een dag zorgeloos te kunnen spelen...

Diepe ontspanning is niet is dat je bereikt door iets te 'doen'. Je kan er niet naar streven (zoals we met zowat alles in ons leven doen). Ontspanning is iets dat spontaan optreedt wanneer je dat wat je niet nodig hebt loslaat.
Het is net zoals bvb slaap iets dat 'gebeurt', eerder dan iets dat je 'doet'.
Wanneer je spanning loslaat, komt de ontspanning vanzelf. Je moet het alleen toelaten...

Wil je leren hoe je dit doet? Dan kan je misschien deelnemen aan een van de reeksen van tot rust komen.

We werken heel hard... worden daardoor ziek... en kunnen dan in onze Lamborghini naar de dokter rijden.

We werken hard en veel omdat we gelukkig willen zijn. We denken dat we dat zullen worden als we dit of dat bezitten/bereiken, als we 'veilig' zijn... wat dan ook. Maar hoe meer we vergaren, hoe angstiger we worden omdat we het willen houden en bang zijn om het te verliezen.

We blijven zo hard streven dat we onze fysieke en mentale gezondheid opofferen. En zoals onze leraar het zo leuk zegt: dan kunnen we onze Lamborghini gebruiken om naar het ziekenhuis te rijden... Het ergste is: vaak is dat nog waar ook.

Er is gelukkig een alternatief, namelijk ontdekken dat we geluk in onszelf kunnen vinden en daar helemaal niets voor nodig hebben. Yoga en meditatie zijn een uitstekende reisgezellen op deze ontdekkingstocht!

Op dit moment verblijf ik voor vijf weken in een yoga ashram in Goa, India. Ik voel me zo ontzettend dankbaar dat ik deze droom mag waarmaken! Ik ben hier nog geen week en mijn geest en lichaam lopen al over van enthousiasme. Het is zo een van die 'aha'-momenten waarin alle puzzelstukjes samenvallen en het licht plots lijkt aan te gaan.

De yoga filosofie en levenswijze lijken misschien iets esotherisch, maar worden inmiddels ook door de moderne wetenschap ondersteund. Ze omvat een schat aan wijsheid die ons drukke leven in het westen meer authentiek, evenwichtig en voldoeninggevend  kan maken. Ze leert ons hoe we geluk kunnen vinden binnenin, los van de uiterlijke omstandigheden.

Straf toch, hoe mensen zonder enig bezit en luxe zoveel meer vrede, liefde en geluk ervaren dan wij in onze levens vol overvloed... Vreemd toch hoe wij zo ontzettend onwetend kunnen zijn terwijl de wereld aan onze voeten ligt, hoe iemand die leeft in pure eenvoud zoveel rijker is in levenswijsheid.

Ik zag vandaag twee 'rijke' blanke toeristen zonnen naast twee kinderen die een half opgegeten banaan uit de vuilbak haalden en opaten. Ze deden gewoon of ze er niet waren, en gingen verder streven naar... een bruin kleurtje? Rust?
Er klopt iets niet met onze manier van leven op oneindig veel vlakken... Onze prioriteiten liggen zo verkeerd...

Ik hoop hier alvast inspiratie op te doen over hoe het anders kan. Als ik die vind, neem ik ze zeker mee! ;)