Er is nog een tweede manier waarop de mensen uit het zuiden van India me geraakt hebben (ref. blog 30.12.2016): met hun glimlach. Of je nu over straat wandelt, op de bus zit of in een café: mensen schenken je hun glimlach of zeggen hallo. Alsof ze je welkom heten op een plek die voor hen minder vreemd is omdat ze er wonen, of omdat ze er al net iets langer vertoeven. Op de bus beginnen mensen zelfs spontaan een praatje (en niet alleen met toeristen). Alsof mensen van nature meer warmte uitdragen naar elkaar? Of meer nieuwsgierig zijn ten opzichte van de ander, meer open staan om de wereld van de ander te verkennen?

Een dame van een hostel waar we verbleven, stelde dat in India iedereen goeiedag zegt aan iedereen. Het zit nu eenmaal ingebakken in de cultuur. Tijdens haar reis naar Europa had ze dan ook één ding enorm gemist: het spontane contact met anderen. Mensen hadden haar zelfs argwanend bekeken wanneer ze spontaan glimlachte – alsof ze iets nodig had of misschien niet helemaal goed wijs was.  Maar de theorie die ze erop nahield had een net iets positievere insteek: volgens haar zijn de mensen minder sociaal omdat het in Europa kouder is en iedereen bijgevolg met zijn hoofd in zijn jas en sjaal loopt en naar beneden kijkt. Daar zit wel iets in. Het warme zuiderse weer maakt je houding letterlijk en figuurlijk meer ‘open’. Maar volgens mij zijn we in het algemeen als cultuur meer gesloten en wantrouwig ten opzichte van elkaar. Kijk maar naar hoe wij onze huizen en tuinen hermetisch afsluiten. Ik merk soms zelfs dat ik aarzel om te glimlachen naar andere mensen omdat ik vrees dat het ongepast over komt. Het is alsof we gedrild zijn om het contact met vreemden te wantrouwen. We beschermen onszelf tegen ‘de ander’, terwijl het hele ‘volle’ leven zich net afspeelt in de verbinding ermee.

Met slechts één oprechte glimlach kan je iemand werkelijk raken. Wanneer je iemand voorbij wandelt op straat en deze persoon je glimlach schenkt, zeg je eigenlijk: hallo, ik ZIE jou. Ik heb jou gezien als unieke persoon die mij hier kruist en ik erken jouw aanwezigheid. En dat is toch eigenlijk het mooiste wat je kan doen? Iemands aanwezigheid erkennen. Iemand ZIEN. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die het niet belangrijk vindt om werkelijk gezien te worden. En het gaat nog verder. Je kan in je glimlach een heel verhaal vervatten. Een verhaal dat dit moment oké is, hoe miserabel alle andere momenten mogelijks zijn. Een verhaal dat er warmte kan bestaan tussen mensen in deze soms zo kille wereld. Een verhaal dat we in de verbinding met mekaar alle wonden kunnen helen. En soms is het gewoon goed om iemand je warmste glimlach te schenken die je in huis hebt, want je weet nooit in welke verschrikkelijke veldslagen die persoon aan het strijden is….

Als je opgroeit zal je gevangen raken
in een kooi zonder tralies
die schaamte heet.

Je zal denken dat je niet meetelt,
dat je iets mist.

Je zal je wanhopig voelen en niet begrijpen
wat je in godsnaam zo verkeerd doet.

Je zal alles doen om aanvaard te worden
en daardoor ook alles in jezelf verliezen.

Je zal vergeten hoe het is om te dansen.

Je zal zelfs vergeten hoe het is om te lachen.

Maar bij de maan en de sterren in beloof je
dat het vuur van je ziel weer zal stralen.

Op een moment zal je je herinneren dat je alle liefde waard bent
wat je ook doet of voelt.

Dat je nooit alleen bent
omdat je verbonden bent met je liefdevolle kern.

En je zal met heel je hart weten:
het is niet mijn fout,
het is niet mijn fout.


Van Ingelgem Tine

Enkele weken geleden heb ik een reis gemaakt naar het Zuiden van India. Het land heeft me op ontelbare manieren verrast met zijn wilde natuur boordevol leven, de geordende chaos die doet denken aan een mierennest, de hele waaier van geuren en kleuren die mijn beperkte geest onmogelijk allemaal kon vatten en …de mensen…

De mensen hebben me tot in het diepst van mijn ziel geraakt. Zoveel leven als er zit in de wilde wouden van Zuid India, zoveel leven zit er ook in de ogen en de glimlach van de mensen. Ze leven vol passie en overgave voor wat ze doen…  Ze zeggen met heel hun wezen ‘ja’ tegen de taak die hun vaak van ouder op kind is opgedragen: waren verkopen, een tuktuk besturen, een hotel uitbaten.

Ik heb de indruk dat ikzelf meestal leef met een soort ‘rem’ op, of anders gezegd: ik leef altijd een beetje met een ‘nee’. Misschien omdat ik van kind af aan geleerd heb om alles tot in den treure in vraag te stellen: ‘waarom’? Iets in mij zegt dat de mensen die ik in India ontmoet heb, zich die vraag niet stellen. Ze hebben hun taak en ze zeggen volmondig ‘ja’. En als het leven erg hard is, dan uiten ze hun overgave in de manier waarop ze hun dromen levendig houden, in de manier waarop ze zonder rem durven dromen. Eén van de gidsen die ik ontmoette wilde erg graag als gids gaan werken in Europa, maar deze plannen vielen in het water toen zijn vader onlangs overleed waardoor hij nu voor zijn moeder moet zorgen. Maar de glimlach en het vuur waarmee hij kan dromen en waarmee hij toch probeert om zijn droom als gids waar te maken en zich smijt in wat hij wél kan doen, is goud waard.

Volgens mij is dat één van de geheimen van een gelukkig leven. Daarachter schuilt de wetenschap dat je pas van iets  (of iemand) kan genieten wanneer je je ten volle overgeeft en onderdompelt in het moment. Je kan niet van iets genieten als je er nog met één been ‘buiten’ staat, je met een bedenkelijke blik aan het afvragen of het wel ‘goed genoeg’ is en ‘zinvol’.

Het heeft ook iets weg van nemen wat het leven je geeft…. en daar met heel je hart het beste van proberen te maken. Heeft het leven beslist dat je verkoper zal worden van geurolie? Oké, draag dat lot dan met waardigheid en probeer je spirit en plezier te vinden en te uiten in deze taak. Ik heb de mensen het ook vaak tegen me horen zeggen, bijna volgens de woorden van de beroemde reggae song: ‘No worries, just be happy’. Dat is volgens mij waar Indiërs de levenskunst beter beheersen dan ikzelf – en misschien wel mijn mede-Europeanen.

Misschien heeft India me wel het meest van al geleerd dat je kan kiézen voor vreugde en geluk. Het is iets dat ons niet van buitenaf wordt aangeboden, maar een innerlijke staat waar we zelf onze verantwoordelijkheid voor moeten nemen. We kunnen in elk moment kiezen of we dat moment ten volle in ons gaan opnemen en er het beste van willen maken, of ons verliezen in zorgen en sombere gedachten die het potentieel van het moment onherroepelijk naar beneden halen. Dit moment is het enige wat we hebben, en we hebben altijd zelf de keuze om het te grijpen of verliezen…